- Katılım
- 13 Eki 2011
- Mesajlar
- 994
- Beğeniler
- 3
Okul öncesi Türkçe dil etkinliği
Kukla ile hikaye anlatımı
Bir varmış bir yokmuş. Bir zürafa varmış. Boyu o kadar uzun, o kadar uzunmuş ki, karnı acıktığı zaman ağaçların en yüksek dallarındaki yaprakları rahatlıkla yiyebiliyormuş.
Bir gün yine karnı acıkmış. Önüne ilk çıkan ağacın yapraklarını şapur şupur yemeye başlamış... Ama birden, incecik kızgın bir ses duymuş.
-Heey! Dur bakalım canavar. Ben burada dinleniyorum yatağımı yiyorsun Demiş.
"Ben canavar değilim ki!" demiş çekirgeye."Yavru bir zürafayım. Hem sonra dinlendiğin yeri yolduğumda yok. Yalnızca karnımı doyuruyorum."
"Ama yediğin bütün yaprakta ben dinleniyordum... Neredeyse beni bile kocaman ağzına alıp yutacaktın," demiş Çekirge.
Zürafa çok üzülmüş. "Burada olduğunu bilmiyordum. Öyleyse ben de başka bir ağacın yapraklarını yerim."
-Ama ya başka ağaçta da, başka bir çekirge varsa?..
Çekirge ona yardım etmeyi önermiş. "İstersen ben bir bakayım. Eğer yapraklarda başka çekirgeler de varsa sana haber veririm.
Böylece kuş ve zürafa arkadaş olmuşlar. Birlikte bütün dalları, yaprakları gezmişler. Zürafa bol bol yaprak yemiş, karnını doyurmuş.
"Dikkat etsene koca ayaklı canavar! Neredeyse üzerime basacaktın!"
Zürafa eğilip sesin geldiği yöne bakmış. Birde ne görsün? Küçücük bir tavşan yavrusu! Zürafanın gözü hep ağaçlarda olduğu için, yerdeki tavşanı görememiş. "Özür dilerim tavşan kardeş" demiş. "Çekirge kardeşle ağaçlarda karnımızı doyuruyorduk, önüme bakmamışım.
Tavşan meraklanmış. "Benim boyum çok kısa. Büyüyüp kocaman bir tavşan olduğum zaman bile boyum bir ağacın boyuna ulaşamayacak. Oysa hep merak ederim, acaba dünya, ağaçların tepesinden nasıl görünür diye," demiş.
Zürafa, "Bundan kolay ne var? Ben başımı eğeyim, sen tırmanıp boynuma tutun. Böylece ağaçların tepesinden çevreyi seyredebilirsin," demiş.
Tavşan çok sevinmiş ve hemen zürafanın boynuna tutunmuş. Bu işe çekirge de çok sevinmiş. İlk defa gökyüzüne tırmanan bir tavşan görüyormuş çünkü.
Böylece zürafa, çekirge ve tavşan arkadaş olmuşlar. Akşam olup güneş batana kadar oynamışlar. Güneşin onlara el salladığını önce çekirge görmüş.
"Akşam oluyor, artık eve dönmeliyiz," demiş arkadaşlarına.
Zürafa hemen atılmış. "Aman boşverin! Daha gece olama kadar çok zaman var. Ben zaten uyumayı hiç sevmem. Bu gece uyumasak da hep oynasak ne olur sanki?"
Tavşan bu fikirden çok hoşlanmış. "Evet evet, ben de uyumayı hiç sevmem. Bu gece eve çok geç gidelim. Burada kalıp oyun oynayalım."
Yalnız, çekirge telaşlanıyormuş eve gecikeceği için. Ama sonunda o da razı olmuş. Hep birlikte oyuna dalmışlar.
Oynamışlar, oynamışlar, o kadar çok oynamışlar ki, güneş gökyüzünde çoktan kaybolmuş, hava iyice kararmış.
"Ama benim çok uykum geldi," diye sızlanmış çekirge. "Ben artık eve gidiyorum!" Sonra zıplaya zıplaya evine doğru yol almış.
"Ben de uyumak istiyorum!" demiş tavşan. "Hoşçakal zürafa kardeş, yarın görüşürüz." Sonra,uzun arka bacaklarıyla o kadar hızlı koşmuş ki, bir anda ortadan kaybolmuş.
Zürafa hiç aldırmamış. O uyumak istemiyormuş. Oyun oynamak, uyumaktan daha güzelmiş. Ama sağına bakmış, soluna bakmış, çevrede oyun oynayabileceği kimseyi görememiş. Herkes çoktan uyumuş. Her yer karanlık olmuş. Ağaçlar, çiçekler, taşlar bile görünmüyormuş.
Bir süre sonra zürafanın canı sıkılmış. Uykusu da gelmiş. Ağzını kocaman kocaman açıp esnemeye başlamış. Sıcacık yatağında olmayı istemiş, ama o ne bir çekirge gibi zıplayabilir, ne de tavşan gibi kızlı koşabilirmiş.
Uzun boyu ile karanlıkta ağaçlara çarpmamak için çok yavaş yürümek zorundaymış. Yürümüş... Yürümüş! Gitmiş... Gitmiş! Ama bir türlü evine ulaşamamış...
Zürafanın o kadar uykusu gelmiş ki, hemen oracıkta ıslak otların üzerine uzanıvermiş. Mışıl mışıl uyumuş.
Sabah olunca, güneşin pırıl pırıl ışıklarıyla uyanmış. Uyanmış ama, bir türlü yerinden kıpırdayamamış. Her yanı ağrıyormuş. Bütün gece soğukta uyuduğu için üşütüp hasta olmuş.
O günden sonra zürafa günlerce hasta yatmış. İyileşene kadar oyun oynamaya hiç çıkamamış. Arkadaşları çekirge ile tavşan neşe içinde oynarlarken, o, evinde iyileşmeyi bekliyormuş.
Tabii sonunda iyileşmiş ve arkadaşlarına katılmış. Ama artık havanın kararmaya başladığını, güneşin onlara el salladığını önce zürafa görüyor, "Haydi arkadaşlar, artık eve dönme saati geldi," diyormuş.
Hem zürafa artık uyumayı çok seviyormuş. Yumuşacık ve sıcacık yatağını da çok seviyormuş.
alıntı
Kukla ile hikaye anlatımı
Bir varmış bir yokmuş. Bir zürafa varmış. Boyu o kadar uzun, o kadar uzunmuş ki, karnı acıktığı zaman ağaçların en yüksek dallarındaki yaprakları rahatlıkla yiyebiliyormuş.
Bir gün yine karnı acıkmış. Önüne ilk çıkan ağacın yapraklarını şapur şupur yemeye başlamış... Ama birden, incecik kızgın bir ses duymuş.
-Heey! Dur bakalım canavar. Ben burada dinleniyorum yatağımı yiyorsun Demiş.
"Ben canavar değilim ki!" demiş çekirgeye."Yavru bir zürafayım. Hem sonra dinlendiğin yeri yolduğumda yok. Yalnızca karnımı doyuruyorum."
"Ama yediğin bütün yaprakta ben dinleniyordum... Neredeyse beni bile kocaman ağzına alıp yutacaktın," demiş Çekirge.
Zürafa çok üzülmüş. "Burada olduğunu bilmiyordum. Öyleyse ben de başka bir ağacın yapraklarını yerim."
-Ama ya başka ağaçta da, başka bir çekirge varsa?..
Çekirge ona yardım etmeyi önermiş. "İstersen ben bir bakayım. Eğer yapraklarda başka çekirgeler de varsa sana haber veririm.
Böylece kuş ve zürafa arkadaş olmuşlar. Birlikte bütün dalları, yaprakları gezmişler. Zürafa bol bol yaprak yemiş, karnını doyurmuş.
"Dikkat etsene koca ayaklı canavar! Neredeyse üzerime basacaktın!"
Zürafa eğilip sesin geldiği yöne bakmış. Birde ne görsün? Küçücük bir tavşan yavrusu! Zürafanın gözü hep ağaçlarda olduğu için, yerdeki tavşanı görememiş. "Özür dilerim tavşan kardeş" demiş. "Çekirge kardeşle ağaçlarda karnımızı doyuruyorduk, önüme bakmamışım.
Tavşan meraklanmış. "Benim boyum çok kısa. Büyüyüp kocaman bir tavşan olduğum zaman bile boyum bir ağacın boyuna ulaşamayacak. Oysa hep merak ederim, acaba dünya, ağaçların tepesinden nasıl görünür diye," demiş.
Zürafa, "Bundan kolay ne var? Ben başımı eğeyim, sen tırmanıp boynuma tutun. Böylece ağaçların tepesinden çevreyi seyredebilirsin," demiş.
Tavşan çok sevinmiş ve hemen zürafanın boynuna tutunmuş. Bu işe çekirge de çok sevinmiş. İlk defa gökyüzüne tırmanan bir tavşan görüyormuş çünkü.
Böylece zürafa, çekirge ve tavşan arkadaş olmuşlar. Akşam olup güneş batana kadar oynamışlar. Güneşin onlara el salladığını önce çekirge görmüş.
"Akşam oluyor, artık eve dönmeliyiz," demiş arkadaşlarına.
Zürafa hemen atılmış. "Aman boşverin! Daha gece olama kadar çok zaman var. Ben zaten uyumayı hiç sevmem. Bu gece uyumasak da hep oynasak ne olur sanki?"
Tavşan bu fikirden çok hoşlanmış. "Evet evet, ben de uyumayı hiç sevmem. Bu gece eve çok geç gidelim. Burada kalıp oyun oynayalım."
Yalnız, çekirge telaşlanıyormuş eve gecikeceği için. Ama sonunda o da razı olmuş. Hep birlikte oyuna dalmışlar.
Oynamışlar, oynamışlar, o kadar çok oynamışlar ki, güneş gökyüzünde çoktan kaybolmuş, hava iyice kararmış.
"Ama benim çok uykum geldi," diye sızlanmış çekirge. "Ben artık eve gidiyorum!" Sonra zıplaya zıplaya evine doğru yol almış.
"Ben de uyumak istiyorum!" demiş tavşan. "Hoşçakal zürafa kardeş, yarın görüşürüz." Sonra,uzun arka bacaklarıyla o kadar hızlı koşmuş ki, bir anda ortadan kaybolmuş.
Zürafa hiç aldırmamış. O uyumak istemiyormuş. Oyun oynamak, uyumaktan daha güzelmiş. Ama sağına bakmış, soluna bakmış, çevrede oyun oynayabileceği kimseyi görememiş. Herkes çoktan uyumuş. Her yer karanlık olmuş. Ağaçlar, çiçekler, taşlar bile görünmüyormuş.
Bir süre sonra zürafanın canı sıkılmış. Uykusu da gelmiş. Ağzını kocaman kocaman açıp esnemeye başlamış. Sıcacık yatağında olmayı istemiş, ama o ne bir çekirge gibi zıplayabilir, ne de tavşan gibi kızlı koşabilirmiş.
Uzun boyu ile karanlıkta ağaçlara çarpmamak için çok yavaş yürümek zorundaymış. Yürümüş... Yürümüş! Gitmiş... Gitmiş! Ama bir türlü evine ulaşamamış...
Zürafanın o kadar uykusu gelmiş ki, hemen oracıkta ıslak otların üzerine uzanıvermiş. Mışıl mışıl uyumuş.
Sabah olunca, güneşin pırıl pırıl ışıklarıyla uyanmış. Uyanmış ama, bir türlü yerinden kıpırdayamamış. Her yanı ağrıyormuş. Bütün gece soğukta uyuduğu için üşütüp hasta olmuş.
O günden sonra zürafa günlerce hasta yatmış. İyileşene kadar oyun oynamaya hiç çıkamamış. Arkadaşları çekirge ile tavşan neşe içinde oynarlarken, o, evinde iyileşmeyi bekliyormuş.
Tabii sonunda iyileşmiş ve arkadaşlarına katılmış. Ama artık havanın kararmaya başladığını, güneşin onlara el salladığını önce zürafa görüyor, "Haydi arkadaşlar, artık eve dönme saati geldi," diyormuş.
Hem zürafa artık uyumayı çok seviyormuş. Yumuşacık ve sıcacık yatağını da çok seviyormuş.
alıntı
